Ta płyta jest moim zdaniem ciekawsza i lepsza od poprzedniej.
Po introdukcji prosto w ryj uderza nas tytułowy kawałek, niezwykle dynamiczny i mocarny, brzmi zupełnie jakby wyszedł spod ręki Jari'ego i mógłby się z powodzeniem znaleźć w repertuarze Wintersun.
Jak dla mnie bomba!
Idąc dalej jest równie ciekawie, oczywiście sporo tu skocznych folkowych melodyjek znanych z poprzednich płyt, ciekawych zagrywek obojętnie czy to klawiszowych czy też zagranych na różnych niekoniecznie "metalowych" instrumentach.
Wszystko jest jednak zagrane ciekawiej, z większą finezją i polotem niż na "Victory Songs".
Z dwóch najdłuższych pieśni na płycie lepsza jak dla mnie jest pierwsza część "Heathen Throne", najwięcej w niej chyba z utworów na płycie słychać Amorphisowych zagrywek.
Jednak całość brzmi zupełnie w stylu Ensiferum.
Kolejnym zaskoczeniem jest skoczny "Stone Cold Metal" gdzie w połowie utworu czujemy się niczym na dzikim zachodzie za sprawą gwizdania i skocznej melodyjki na banjo.
Ciekawe i zaskakujące rozwiązanie.
Przed wieńczącym płytę, najdłuższym utworem jakim jest "The Longest Journey (Heathen Throne pt. II) mamy intro "Tumman Virran Taa", które brzmi niczym utwór... Islandczyków z Tyr.
W każdym razie choć na początku kręciłem troszkę nosem tak potem przekonałem się do tej płyty i uważam ją za całkiem niezłą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz